ทุกอย่างพิจรณา

เวลาเกิดการกระทบใดๆ เราชอบนำเรื่องนั้นๆมาคิดพิจรณา เรามองเห็นแต่เรื่องของเหตุ เหตุของความไม่รู้ ถ้ารู้แล้วจะไม่คิดทำกันเลย เพราะเหตุ เมื่อเราไม่ยอมจบ เหตุย่อมมีแต่ยืดยาวออกไปเรื่อยๆ ทั้งเหตุเก่า เหตุใหม่ อีรุงตุงนัง ชีวิตของคนเราถึงได้เป็นกันแบบนี้ ไม่ได้มีใครทำให้เกิดขึ้นเลยนะ ทำตัวของตัวเองกันทั้งนั้นเลย

ชีวิตของเราในตอนนี้ เรียกว่าอยู่แบบพอใจ พอใจในสภาวะของตัวเอง ไม่มีความอยากได้อะไรๆอีก มีความสุขในมุมเล็กๆของตัวเอง ชอบรู้อยู่ในกาย จะรู้มากหรือน้อยแค่ไหนไม่เป็นไร แค่รู้ ชีวิตก็ไม่วุ่นวายแล้ว

ที่ดูวุ่นวาย เพราะจิตมันแล่บไปข้างนอกเอง เมื่อแล่บออกไป มันจึงเจอแต่ผล แล้วก็ผลของเหตุ เหตุแล้วก็เหตุ เราจึงชอบอยู่นิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหวเพราะเหตุนี้ พอเคลื่อนไหว มันมีแต่เหตุ

ชีวิตของเราเอง ไม่รู้จะอยู่ยืนยาวไปได้แค่ไหน ทุกวันนี้เพียรทำเหตุเพื่ออยู่กับปัจจุบัน อยู่กับปัจจุบันได้ เหตุใหม่ย่อมลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ไม่ว่าการกระทบใดๆก็ตาม จะสุขหรือทุกข์ ล้วนเกิดจากการให้ค่า เราแค่รู้มากขึ้น สุขก็รู้ ทุกข์ก็รู้

ตราบใดที่ยังมีเหตุ ผลย่อมยังส่งผลอยู่ ผลจะยังมีอยู่มากน้อยแค่ไหน ดูเหตุที่เกิดขึ้น ดูการกระทบที่เกิดขึ้น จิตยอมรับได้หมด เราสบาย ไม่ต้องไปสุขหรือทุกข์กับสภาวะนั้นๆ ถ้ามี ก็เกาะเกี่ยวอยู่ไม่นาน

สุขก็ไม่สุขจนหลง แค่รู้พอประมาณ ทุกข์มีแต่เป็นเหตุให้เราเดินก้าวหน้าต่อไปเรื่อยๆ เพราะเราไม่อยากทุกข์ เราไม่ได้ปฏิเสธความทุกข์ เพียงแต่ไม่อยากทุกข์เท่านั้นเอง

การป่วยที่ผ่านมา ตอนนี้ก็ยังคงเป็นอยู่ แต่อาการดีขึ้น การป่วยในครั้งนี้ เรียกว่าสาหัสยิ่งนัก สภาวะมาสอนเรา ทุกข์ทางโลกเรารักษาใจเราแค่นั้นเอง ทุกข์นั้นก็จบ แต่ทุกข์จากสังขารร่างกายนี้สิ รักษาใจได้ยากจริงๆ มันทุกข์มากๆ สมชื่อว่าทุกข์จริงๆ คือ บีบคั้น ทนไม่ได้ คิดดูละกัน ถ้าเราไม่ได้เจริญสติ มันจะทุกข์ขนาดไหน

นี่เริ่มมีอาการจับไข้อีกแล้ว เพราะมันยังไม่หายดี เมื่อคืน ตั้งแต่เที่ยงคืน ไอตลอด อาศัยนั่งสู้เอา ในเมื่อนอนไม่ได้ก็นั่งรู้กายเอา พอรู้กายได้ จิตมันสงบลงเป็นพักๆ
พอมันแล่บไปรู้ลมหายใจ เริ่มไอเลย

ลมหายใจมันจะมีจังหวะของมันนะ เหมือนมันมีช่องว่าง ถ้าหายใจไม่ระวัง มันจะไอๆๆๆๆๆๆ ถ้าระวัง จิตมันจะรู้ในกาย มันสลับไปมาแบบนั้น รู้ แล่บ รู้ แล่บ แล่บไปนอกกาย ไประลึกถึงทุขเวทนาของสังขารเวลาไอ

ทรมาณมากๆ เหมือนจะขาดใจ มีหอบเหนื่อย อาศัยกินน้ำ กินเป็นกระติกๆๆๆๆ คืนหนึ่งเกือบ ๕ ลิตร ไม่รู้กินเข้าไปได้ยังไง ไอครั้งหนึ่งไปแล้ว กินน้ำที ๕๐๐ ซีซี คือมันกินต่อเนื่อง ถ้าไม่กิน ไอไม่หยุด เจ็บคอไปหมด

ยาสารพัดว่าดี กินหมด สุดท้าย เราต้องใช้วิธีรักษาใจเรานี่แหละ ต้องยอมรับ พร้อมๆกับรักษากายไปด้วย เหตุครั้งนี้มันมาก ชีวิตของมอด ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันชีวิต
แต่มันเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ที่เราจะทำแบบนี้ เราไม่ทำอีกแล้ว และระวังไม่ให้เกิดขึ้นอีก

เห็นซากของมอดทีไร นึกถึงเวลาที่เขาขาดอากศหายใจ แต่ยังไงๆมันก็คือครั้งสุดท้ายจริงๆ ดีกว่าเราไปให้คนอื่นๆมามีวิบากร่วมกับเรา ให้จบไปกับเรานี่แหละ เพราะจบที่เราแล้ว มันจบเลย แต่คนอื่นๆเขายังไม่รู้ แล้วมันจะจบไปได้ยังไง

ตอนนี้มีเรื่องบางเรื่องที่เรากำลังมองอยู่ กำลังคิดว่า เราเป็นต้นเหตุด้วยหรือไม่ หากเป็นเพราะเรา เราขอจบเหตุทั้งหมดที่ตัวเราเอง เรารู้แล้ว เราย่อมยอมรับได้หมด ย่อมไม่ไปเกาะเกี่ยวอะไรนาน

แต่คนที่ไม่รู้ ยังไงๆก็คือไม่รู้ ย่อมหลงสร้างเหตุใหม่ต่อไปเรื่อยๆไม่รู้จบ เรากำลังดูอยู่ แต่ไม่ได้ลงไปเกี่ยวข้องแต่อย่างใด วิธีการก็ได้แนะนำไปแล้ว

ศิลนี่สำคัญจริงๆนะ ถ้าศิลสะอาด จิตของเราจะสะอาด จะไม่มาขุ่นข้องหมองใจกับกิเลสจรต่างๆ อาจจะมีบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ไม่สามารถก่อให้เป็นการสร้างเหตุใหม่ให้เกิดขึ้น

จะเกิดได้ยังไง มันบ่าเบื่อนะ วัฎฎะมันมีแค่นี้เอง มันไม่ได้มีอะไรเลย มีแต่ทุกข์กาย ทุกข์ใจ เพราะเหตุจากความไม่รู้ เราไม่คิดจะสร้างเหตุของวัฎฎะขึ้นมาอีกแล้ว จบกันเสียที