ด๊ำดำ

กลับมาคราวนี้ เจ้านายบอกว่า ทั้งผอมทั้งตัวดำกว่าเดิม ครั้งนี้ไปอยู่นาน เกือบเดือน

ตอนแรกฟัง ยังเฉยๆ เพียงแต่เล่าให้เขาฟังว่า ตอนที่รถทัวร์จอดทานข้าว ขณะที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำ เห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจก ช่างทรุดโทรมได้ใจจริงๆ

หลังจากเขาไปทำงานแล้ว กลับมามองแขน แขนดำจริงๆ ผิวสีเปลี่ยนไปอย่างเห็นชัด อย่างว่าแหละ ไหนจะรดน้ำต้นไม้ในสวน ทั้งเช้าเย็น ขี่จักรยานออกกำลังกาย ทั้งไปตลาดเช้า และตอนเย็น

แดดที่นั่น แสงแดดแรงดีแท้ ถูกตัวที แสบที่แขนทันตา ดีที่ขาไม่โดนแดด เพราะใส่แต่กางเกงยีนส์ขายาว ส่วนเสื้อ ความที่ว่า อากาศร้อนจัด ชอบใส่เสื้อกล้าม ทับเสื้อบังทรงข้างในอีกที

ตอนแรกคิดอยู่ กลับมาแล้ว จะไปสัตหีบ หาแม่และญาติพี่น้อง คงต้องรอเวลา ให้ผิวขาวขึ้นกว่านี้ก่อน ถ้าแม่และน้องๆเห็นว่า ตัวดำกว่าเดิม ต้องคุยยืดยาว ไม่อยากคุย

อยู่ที่นี่ ถึงเป็นเพียงแค่ห้อง พื้นที่ไม่กี่ตารางเมตร รู้สึกดีกว่า บ้านกว้างใหญ่ บนเนื้อที่เกือบสี่ร้อยตารางวา มีทั้งเป็นสวน และเล้าไก่ ต้องให้อาหารไก่ด้วย

เวลาเห็นกับข้าวที่นี่เหลือ คิดถึงไก่ที่โน่น ไก่ที่โน่น สุดยอดจริงๆ ขนาดเศษอาหาร มีทั้งผัก สารพัดเนื้อสัตว์ มีแกลบ ข้าวเหนียวดิบ หนึ่งกำมือ ใส่น้ำเล็กน้อย คลุกเคล้าให้เข้ากัน ไก่ฟาดเรียบไม่มีเหลือ

การใช้ชีวิตที่โน่น ถึงแม้ไม่ได้ลำบากอะไร แค่ถูกฝึกให้ทนแดด ทนร้อน ฝึกให้ใช้ชีวิต ที่ไม่เคยทำมาก่อน ทางโน้น บอกตามตรงไม่ค่อยห่วง เพราะคนที่อยู่ ถึงแม้อายุมาก แต่แข็งแรงมากๆ ฟันไม้มะขามทำงานได้แบบสบายๆ เราเองยังฟันสู้ไม่ได้ ฟันแป๊บเดียว ฝ่ามือแดง เหมือนจะพอง ต้องเลิกทำ

เพิ่งกลับจากแพร่

กลับมาถึงเมื่อ ตี ๔ กว่าๆ

รู้สึกเบื่อหน่ายกับธาตุขันธ์ที่มีอยู่ยิ่งนัก

เหนื่อยใจบ้าง เป็นบางครั้ง

บางครั้ง ก็มีคำถาม ถามกับตัวเองว่า ชีวิตนี้ จะต้องเรียนรู้ไปอีกเท่าไหร่ บางครั้งยอมรับว่า รู้สึกเหนื่อยใจจริงๆ

ถามปุ๊บ ได้คำตอบปั๊บ ตราบใดที่ยังมีเหตุ ผลย่อมมี ขอให้อดทน อดกลั้น กดข่มใจของตัวเองให้มากๆ ดับเหตุที่ การกระทำของตัวเอง ให้มากที่สุด

สุข/ทุกข์ ล้วนอยู่ไม่นาน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ขึ้นอยู่กับตัณหา ความทะยานอยาก ที่เกาะเกี่ยวอยู่กับความรู้สึกนั้นๆ

ต้องอดทน ต้องยอมทุกสภาวะ รู้แต่เพียงว่า ขึ้นชื่อว่า การเกิด ล้วนเป็นทุกข์ ข่มขื่นใจแค่ไหน ก็ต้องทน

แม้กระทั่ง มองดูเหมือนเป็นคนโง่ ในสายตาของคนอื่น ก็ยอม เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ หมกตัวอยู่แต่งาน ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน

เพิ่งเข้าใจนะว่า อาการตาบอด หูหนวก ทำตัวเหมือนไม่มีปากนั้น เป็นอย่างไร

ตอนนี้ รู้สึกเศร้าใจกับชีวิตของตนเองจริงๆ ไม่รู้ว่าจะต้องระหกระเหิน เดินทางไกลแบบนี้ ไปอีกนานแค่ไหน

ได้แต่ ปรับสภาวะของตัวเองไปเรื่อยๆ เรียนรู้สภาพแวดล้อม ที่เหมาะสมในการปฏิบัติ ตามสภาวะของตนเอง

จากสภาวะที่ผ่านๆมา เป็นข้อยืนยันได้ว่า เมื่ออยู่กับสภาวะนั้นๆได้ ทำความเพียรต่อเนื่อง แน่นอน สภาวะนี้จบลงตามเหตุปัจจัย มีสภาวะใหม่ มาให้เรียนรู้ต่อไป