นามรูปปริจเฉทญาณ

 รู้ชัดในสภาวะรูปนาม ขณะจิตตั้งมั่น/เป็นสมาธิอยู่

๑. พองตอนหนึ่ง ยุบตอนหนึ่ง เรียกว่า สภาวะรูปปริจเฉทญาณ

๒. พออาการพองเกิดขึ้น ใจก็รู้อาการพอง

ใจที่รู้อาการพอง กับอาการพอง(ท้อง) แยกจากกัน คือ อาการพองอย่างหนึ่ง ใจที่รู้อย่างหนึ่ง
แต่ทั้งสองอย่างนี้ เกิดพร้อมกัน เรียกว่า นามรูปปริจเฉทญาณ

๓. พองตอนหนึ่ง ยุบตอนหนึ่ง แยกออกจากกัน ไม่ติดเป็นพืด

๔. อาการพอง กับใจที่รู้ เป็นคนละอย่าง
เมื่อโยคาวจรบุคคล มีความรู้สึกปรากฏขึ้นว่า มีรูปกับนาม เพียง ๒ อย่างเท่านั้น
ไม่มีตัวตน ไม่มีคน ไม่ใช่เขา,เรา เข้าใจถูกต้องอย่างนี้

ก็จะประหาน สักกายทิฏฐิได้ นี้เรียกว่า ทิฏฐิวิสุทธิ คือ ความเห็นบริสุทธิ์แล้ว