เกือบไม่รอด

การป่วยครั้งนี้ ถือว่าอาการหนักสาหัสยิ่งนัก ถ้าไม่ได้สมาธิ ไม่ได้การเจริญสติช่วยเอาไว้ ป่านนี้คงได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มไปนานแล้ว

ก็เล่นทั้งเป็นไข้หวัดลงคอ ไข้หวัดใหญ่ ไข้ทับฤดู สามกษัตริย์เลย เราป่วยเป็นไข้หวัดลงคอมาตั้งแต่วันอาทิตย์ที่แล้ว สามวันต่อมาขณะที่กำลังป่วยก็มีรอบเดือน เป็นเหตุให้กลายเป็นไข้ทับฤดู ยาวนานมากๆทั้งหมดสิบกว่าวัน ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่แล้ว จนมาถึงวันนี้

จะไม่ให้แย่ได้ยังไง อาหารก็กินไม่ได้ กินไม่ได้ร่างกายมันก็ไม่ไหว นอนก็ไม่ได้ ไอทั้งคืน โดยเฉพาะช่วงแรกๆหนักมากๆ ไม่ได้นอนเลย ต้องใช้วิธีนั่งสมาธิพักจิตเอาได้เป็นพักๆ เรียกว่าไม่มีการนอนยาว เพิ่งจะได้มานั่งสลับนอน ส่วนมากจะนั่งมากกว่านอนก็เมื่อสองสามวันมานี่เอง

อาการของไข้ที่เกิดขึ้นจึงมีอาการหนักกว่าปกติ เพราะทั้งไม่ได้พักผ่อนเนื่องจากอาการของโรคหรือไข้ที่เป็นอยู่ ทั้งเสียเลือดที่มามากกว่าปกติอยู่แล้ว ตกเย็นมาเป็นไข้สูงทุกวัน น้ำนี่อาบไม่ได้เลย ผมงี้เหนอน่ะมากๆ ทนไม่ไหว วันที่สามของวันที่ป่วย อาบน้ำสระผมตอนเช้า ผลคือ ไข้ตีกลับ อาการทรุดลงไปอีก

สะบักสะบอมมากๆจากการป่วยในครั้งนี้ แทบจะไม่ได้นอนเลยสักคืนเดียว ไอตลอด เรียกว่า ถ้ารู้สึกตัวเมื่อไหร่ จะต้องไอทันที คืนวันก่อนเหมือนจะนอนได้ การนอนก็ใช้วิธีรู้ในกาย จับไปเรื่อยๆ หลับไปตอนไหนก็ปล่อยให้หลับไปเลย พอสมาธิคลาย มันจะรู้สึกตัวเอง

พอรู้ตัวเอาแล้วไอทันที ทีนี้นอนไม่ได้แล้ว ต้องเปลี่ยนมาเป็นนั่งต่อแทน เวลานั่งก็ทำเหมือนเดิม คือ รู้อยู่ในกาย สติรู้ได้แค่ไหนปล่อยไปตามนั้น ทำแบบนี้มาหลายวัน ใจก็คิดว่า เอานะยังพอเอาอยู่ อย่างน้อยยังช่วยรักษาจิตเอาไว้ได้ กายสังขารต้องใช้เวลา เพราะโรคที่เป็นครั้งนี้มันผิดปกติ

เลือดที่ออกมามีลักษณะเป็นลิ่มๆ เป็นก้อนๆผสมออกมาเรื่อยๆ เรียกว่ามีมากกว่าทุกๆครั้งที่เคยเป็น นี่เองฤทธิ์เดชของไข้ทับฤดู ที่เล่นงานใครต่อใครหลายคนที่แพ้ เป็นเหตุให้ต้องเสียชีวิตมาหลายคนแล้ว คงเพราะเหตุนี้นี่แหละ

นี่ถ้าเราไม่ได้เรื่องการเจริญสติมาช่วย ไม่ได้สมาธิเป็นที่พักรักษาจิตเอาไว้ อาการคงจะแย่กว่านี้